Het is maandagavond 3 augustus 1992, als Ellen van Langen naar de startblokken loopt. De klok slaat 20.45 uur: tijd voor de 800 meter-finale.

De eerste 400 meter blijft Van Langen hangen op de zesde plek. “Ongelofelijk, het ging ook veel te hard voor mij,” zegt ze na afloop over die eerste ronde. “De eerste 100 meter oké, maar daarna moest ik echt sprinten om bij de groep te komen.” Het lukt Van Langen aan te haken. Het tempo vol te houden. En al rennend, te wáchten.

Ongeloof slaat toe
“Het enige wat ik kon, is wachten op een gaatje, en dat kwam!” Dat gaatje kwam inderdaad. Ellen van Langen loopt met 1.55.54 een nieuw Nederlands record en wint als enige individuele Nederlandse sporter goud op de Olympische Zomerspelen in Barcelona. Het andere goud is voor het springruiterteam.

Tijdens het Wilhelmus lijkt Van Langen ineens te beseffen dat ze op het Olympisch podium staat. Het ongeloof slaat toe: je ziet het in haar ogen. Haar lip begint de trillen. Maar dan is het volkslied gedaan, en gooit ze breed lachend beide armen de lucht in. Olympisch goud!

Deze winst van Van Langen is hét sportmoment voor Kees Jansma.
In Helden 10 legt hij uit waarom.

Ellen van Langen, Olympische Spelen 1992, finale 800 meter